‘Geometrische abstractie’ is een school voor abstracte kunst die de conventies van optische effecten en visuele afstand weigert aan te nemen. Dit sjabloon dat in het begin van de 20e eeuw gepionierd werd door Wassily Kandinsky en Piet Mondriaan, werd door Cesar Paternosto aangenomen voor zijn eerste werken aan het eind van de jaren vijftig. Zijn aanvankelijke aanpak was niet formeel en evolueerde snel naar een meer representatieve en expressieve stijl. Vele jaren later zei hij dat het een uitvoering was van de muziek van Anton Webern die hij rond 1957 bijwoonde, wat de koers van zijn volgende artistieke ontwikkeling vormde. Paternosto was gefascineerd door het gebruik van stilte in de muziek van Webern. In Peternosto’s poging om het gebruik van stilte door de Oostenrijkse componist, in tegenstelling tot het gebruik van geluid, na te bootsen, besloot Paternosto om het focuspunt van zijn schilderijen te verplaatsen van het representatieve naar het perifere. Terwijl het midden van het doek vaak onberoerd en kaal werd gelaten, benadrukte hij in plaats daarvan het belang van de omtrek van de lijst van het schilderij. Door de reikwijdte van het figuratieve domein in zijn werken te vergroten, gaf hij op ambachtelijke wijze een nieuwe definitie aan het gebruikelijke begrip van het schilderij als een uitsluitend frontaal object, waardoor het multidimensionaal werd. Paternosto vatte de evolutie van zijn theoretische onderzoeken zorgvuldig samen in zijn essay uit 2012, Painting as Object: Geometric Forms and Lateral Expansions. Hij is geboren in Argentinas in 1931 en begon eind jaren zeventig veel rond te reizen in Zuid-Amerika om te onderzoeken hoe inheemse culturen vorm en kleur hadden verwerkt in traditionele ambachten en sculpturen. Hij woont sinds 2005 in Spanje en blijft het middelpunt van de wereld wanneer het gaat om geometrische abstractie, zowel als curator als kunstenaar. Lees Minder