De Düsseldorf School en de geboorte van de hedendaagse fotografie

Als het om kunst gaat is de Düsseldorf Photography School - vaak aangeduid als de "Becher School" - één van 's werelds meest gerenommeerde scholen. De school stelde nieuwe objectieve prestatienormen vast voor het fotografiekunstgenre en diende als basis voor de meest prominente figuren in de moderne fotografie.

De school was essentieel omdat het de reputatie van fotografie als één van de essentiële kunstmedia heeft hersteld. Het belangrijkste doel van de school was om de kunst van het fotograferen op hetzelfde niveau te plaatsen als schilderen.

Inspiratie achter de Düsseldorf School
Bij het aangaan van hun partnerschap in 1959 weken de fotografen Becher en Benhard duidelijk af van het werk van de toenmalige belangrijkste Duitse fotograaf, Otto Steiner. Hij was een voorstander van een subjectieve benadering van fotografie. Zij werden meer beïnvloed door een eerdere Duitse stijl die bekend staat als Neue Sachlichkeit (Nieuwe Zakelijkheid), die begon in de jaren ‘20 en waar fotografen als August en Karl Blossfeldt en Albert, die allemaal in deze periode actief waren, deel van uitmaakten. Hun werk had een documentaire-achtige sfeer, en was ten alle tijden gebaseerd op een onpartijdige kijk op alle lagen van de Duitse samenleving.

Minimalisme en conceptualisme
Van de Bechers is ook bekend dat ze vanaf 1910 zijn beïnvloed door de kant-en-klare werken van Marcel Duchamp, die ze in hun studio produceerden. Duchamps alledaagse voorwerpen die als kunstwerken werden tentoongesteld, zoals een schop, flessenhals en urinoir, kregen evenveel aanzien als beroemde schilderijen uit die tijd. Bekend om zijn meer intellectuele kunstbenadering, had Duchamp een grote invloed op zowel het minimalisme als het conceptualisme, naast andere stromingen.

LeWitt en Kossuth behoorden tot de kunstenaars die in de jaren zestig pionierden met conceptuele kunst, met als doel de uiterlijke substantie en het onderwerp van de kunst te verwijderen, zodat ze de vorm van het onderwerp zelf konden onderzoeken.

In tegenstelling tot subjectivisme begon minimalisme als een reactie op subjectivisme en benadrukt objectieve, geometrische vormen en het gebruik van neutrale oppervlakken. De esthetiek van de Bechers werd door deze bewegingen beïnvloed; hun eerste boek werd gepubliceerd als eerbetoon aan Marcel Duchamp en kreeg de naam Anonymous Sculptures.

Cooling Towers
De Cooling Towers-foto bestaat uit twaalf afbeeldingen van koeltorens in de industriële sector, elk van vergelijkbare grootte, die op een rasterachtige manier zijn georganiseerd en vormen wat door de Bechers een 'typologie' van hun werk werd genoemd. Wanneer gefotografeerd in een tableau-stijl, waarbij elke koeltoren het hele fotolijstje beslaat, wordt elke structuur afgebeeld in scherpe objectieve focus, waardoor elk gebouw 'erkend kan worden vanwege zijn onderscheidende kwaliteiten,' zoals Will Martin, een kunstcriticus, opmerkte. Op een vergelijkbare manier kunnen gezichten in een portretshow door verschillende mensen verschillend worden geïnterpreteerd.

Thomas Ruff
'Ik denk niet dat we nu nog portretten kunnen maken in de gebruikelijke zin van het vertegenwoordigen van een persoonlijkheid,'  zei Ruff toen hij in 1998 terugkeerde. 'Dat is de reden waarom ik portretten graag kopieer.' Régis Durand, een kunstcriticus, zei aan de andere kant dat de foto's 'elke poging ondermijnen om op zoek te gaan naar hints die iemand in staat zouden kunnen stellen verder te gaan' vanwege hun onpersoonlijke neutraliteit. De portretserie van Ruff diende als een documentatie en 'typologie' van een uitgebreide familie van mensen, evenals een leeg verslag van levenloze gezichten en lichamen die in een steriele omgeving waren geplaatst. De toeschouwer wordt uitgenodigd om na te denken over zijn verlangen naar authenticiteit als het gaat om fotografische portretten als resultaat van zijn of haar kijk op zijn of haar beeld.

Thomas Struth
Thomas begon zijn artistieke carrière met schilderen, studerend onder de grote Gerhard Richter aan de School. Nadat hij echter ontevreden was geworden over zijn 'grote fotografische beelden die volgens hem zinloos waren,' besloot hij al zijn creatieve energie te wijden aan het medium fotografie. Hij begon in 1976 met fotograferen, toen de Bechers fotografielessen begonnen aan te bieden, en zijn eerste foto's toonden de verlaten straten van zijn geboortestad. In samenwerking met psycholoog Ingo Hartmann maakte hij tussen 1983 en 1984 een serie foto's van zijn familie. (Family Life).

In vergelijking met zijn tijdgenoot Thomas Ruff is de benadering die Struth hanteerde voor portretten diverser. Zijn benadering van fotografie werd in 2008 beschreven in een interview met het tijdschrift Foto8 als het volgen van 'een minimaal aantal richtlijnen.' Ze omvatten het gebruik van een camera van groot formaat en van uitsluitend natuurlijk licht, om de beste foto's te maken, evenals de eis dat de hele familie rechtstreeks in de lens van de camera moest staren.

Hij zei: 'normaal gesproken kies ik een plaats, en dan kunnen individuen hun favoriete positie innemen op het geselecteerde podium - dat is bijna altijd hetzelfde podium als waar ze nu zijn. Binnen die context hebben mensen verschillende niveaus van vrijheid - ze mogen zich kleden als ze zich voelen, nemen posities in naast wie ze willen, en glimlachen of fronsen wanneer ze maar willen.' Bovendien legde hij uit hoe zijn oppassers het recht hadden om nee te zeggen tegen een publicatie als ze het niet leuk vonden.

In een notendop, de Düsseldorf School of Photography is een informele term die een groep fotografen beschrijft die halverwege de jaren zeventig een opleiding volgden aan de Kunstakademie Düsseldorf onder de voogdij van vooraanstaande fotografen Bernd en Hiller Becher. Andreas Gursky, Candida Höfer en de oprichters van de Düsseldorf School of Photography, Bernd en Hilla Becher, behoren tot de meest bekende exponenten van deze school, die vooral bekend zijn om hun foto's van de architectuur en van de industrialisatie.

De Düsseldorf School of Photography bedacht nieuwe normen voor objectieve perfectie voor kunstfotografie en diende als basis voor enkele van de meest prominente figuren in de moderne fotografie.