De Revolutie van de New British Sculpture beweging

By Andrew Bay, UK

In het begin van de jaren tachtig kwam een ​​nieuwe, levendige groep jonge Britse beeldhouwers op de voorgrond in de kunstwereld. Hun werk werd gekenmerkt door een verwerping van de minimalistische beweging in de beeldhouwkunst. Deze jonge beeldhouwers vervingen de stilistische conventies van de minimalistische school door een gezamenlijke inspanning om terug te keren naar meer conventionele materialen, methodologieën en symboliek. Over het algemeen weerspiegelden de jaren tachtig een belangrijke culturele verschuiving in de kunstwereld. De prevalentie van conceptuele en minimalistische kunst begon af te nemen en maakte plaats voor nieuwe ideeën en perspectieven, zoals neorealisme en neo-expressionisme in de schilderkunst. De New British Sculptors keerden gezamenlijk terug naar een verscheidenheid aan ontwerptechnieken en materialen, waaronder marmergravure en een hernieuwde interesse in steenbeitelen. Allegorische voorstellingen kwamen opnieuw in het algemene discours, evenals lyrische bijschriften en namen voor de werken die de kunstenaars produceerden. In deze context trad halverwege de jaren tachtig een groep jonge Britse kunstenaars op de voorgrond, onder de vlag van de New British Sculptors.

Stephen Cox

Stephen Cox, geboren in 1946 in Bristol en opgeleid aan de School of Art and Design in Londen, is een Britse kunstenaar wiens werk is gespecialiseerd in keizerlijke sculpturen van porfiersteen. Zijn interesse in porfiersteen, een specifiek type materiaal dat bekend staat om zijn zeer harde consistentie, leidt terug naar een tentoonstelling waaraan hij deelnam in het Palazzo Reale in het begin van de jaren tachtig. Cox richtte zich daarvoor vooral op conceptuele en minimalistische werken, die voornamelijk draaiden om gipsgebaseerde installaties en bouwprocessen. Terwijl hij door Italië reisde tijdens de tentoonstelling Palazzo Reale, bezocht hij in Milaan en Florence de kalksteengroeven waaruit de grote architecten van de Renaissance hun materiaal hadden gewonnen. Met deze historie in het achterhoofd begon hij de sculpturen te maken die zijn kenmerkende werken werden: Atyeo (1986), "Hymn" (1990), "Porphyry Peregrine" (2017). Cox' werk omvat ideeën over discontinuïteit en fragmentatie in de productie van sculpturale stukken, evenals de creativiteit die inherent is aan de hedendaagse archeologie.

Tony Cragg

Tony Cragg werd opgeleid aan het Royal College of Art in Londen. Geboren in 1949 in Liverpool was hij zich er als kunststudent altijd van bewust dat de voorafgaande generatie uiterst belangrijke ontwikkelingen in de moderne kunst had gecreëerd. De schaduw van conceptuele en minimalistische kunst doemde groot op over de naoorlogse generatie. Gelukkig had Cragg geen interesse om in de voetsporen van de minimalistische meesters te treden. Vervolgens ontwikkelde hij een levenslange vriendschap met collega-beeldhouwers Richard Deacon en Bill Woodrow, die een soortgelijk gebrek aan interesse deelden voor de prestaties van de vorige generatie. Cragg weigert zichzelf te zien als een 'conceptuele' kunstenaar. Hij ziet zijn werk eerder als een continu leerproces. Dit pad bracht hem van het bouwen van voornamelijk gevonden voorwerpen sculpturen aan het begin van zijn carrière, naar het exclusief creëren van origineel werk. Door het gebruik van kostbare materialen zoals brons, is zijn werk de laatste tijd gericht op het opnieuw creëren van beweging door middel van fysieke vormen. Maar zijn serie "Early Forms" (2015) probeert niet noodzakelijkerwijs alleen beweging als zodanig in te kapselen: het weerspiegelt eerder Craggs unieke manier om iets volledig stils, zoals een sculptuur, te infuseren met een tijdelijk potentieel voor dynamiek en beweging.

Richard Deacon

In het werk van Richard Deacon verschijnen substantieel grote vormen die vederlicht lijken te zijn, snel voordat hun omhulsels als skeletten uit elkaar vallen. Hun rudimentaire interieurs, gemaakt van versterkt staal, vertonen een constante geanimeerde gratie die hen kenmerkt. Deacon is een ander illuster lid van de New British Sculptors-groep. Geboren in 1949 en opgeleid aan het Royal College of Art. Net als zijn goede vriend Tony Cragg, vond hij snel zijn stem door de voorkeur te geven aan uitgeklede werken, die vakkundig het werk verbergen die in hun producties zat. "Fabrication" is een woord waar Deacon een bijzondere genegenheid voor heeft. Hij ziet zichzelf niet zozeer als een beeldhouwer, maar meer als een "vervaardiger." In zijn eigen woorden: "Ik hou best van de dubbele betekenis van het woord "vervaardiger": een verzinsel is iets dat zowel is verzonnen als geconstrueerd." Deacon ziet verzinsel als iets dat je kunt gebruiken om verhalen te vertellen, verhalen die volledig verzonnen zouden kunnen zijn, die misschien niets met de waarheid te maken hebben, of die ook de waarheid kunnen zijn. Belangrijke tentoonstellingen van Deacon zijn onder meer "Struck Dumb" (1987), "Lock" (1988) en "Mammoth or Fold" (1990) een gigantisch keramisch kamerscherm van 12 ton. Voor Deacon is de opwinding die hij voelt wanneer hij nieuwe vormen en ideeën ontdekt, net zo aanstekelijk als toen hij zijn carrière begon. Zijn onverzadigbare nieuwsgierigheid maakt hem tot een van die zeldzame kunstenaars, die onze verwachtingen voortdurend in de war brengen.

Bill Woodrow

Bill Woodrow heeft altijd enorm veel belang gehecht aan wat hij zijn “drawing practice" noemde. Zijn methodologie is gedurende zijn hele carrière vrij constant gebleven en bestaat uit de nauwgezette toepassing van een driedelig proces op al zijn projecten: observatie, begrip en documentatie van het bestudeerde onderwerp. De oplossing van de spanning tussen verbale en visuele communicatie vormt de kern van Woodrows stilistische zorgen. Als visueel waarnemer benadrukt Woodrow dat het belangrijkste aspect van zijn werk is om zoveel mogelijk gegevens te verkrijgen, niet alleen over het model dat wordt afgebeeld, maar ook over welke context of omgeving het model ook mag omringen. Woodrow, geboren in 1948 in Oxford en opgeleid aan het Saint Martins College of Art in Londen in het begin van de jaren zeventig, kan worden beschouwd als de laatste belangrijke voorstander van de New British Sculptors School. Zijn eerste solotentoonstelling, die in 1972 in Londen werd gehouden, bestond voornamelijk uit een montage van gevonden voorwerpen, sculpturen en installaties. Woodrow werd altijd van nature aangetrokken tot de striktheid van narratieve contextualisering. Deze benadering piekte in zijn stuk "Regardless of History" uit 2000 dat de weg vrijmaakte voor een fictieve catastrofe op het gebied van klimaatverandering. Ondanks het produceren van zeer conceptueel werk, is Woodrow altijd een gepassioneerd voorstander gebleven van observerend tekenen dat hij aan al zijn studenten aanbeveelt. Hij staat ook bekend om zijn gebruik van honing als verfmateriaal. Hij is vooral dol op de opmerkelijk rijke kleuren die het produceert en de dikte van de textuur van honing. Enkele van zijn belangrijkste werken zijn "Brixton Boys Street Noise," een installatie op basis van kapotte tv-schermen, "In Awe of the Pawnbroker," die bestaat uit 5 bronzen eenheden die met metalen kettingen zijn verbonden en aan elkaar zijn vergrendeld en "In Your Face," een roestvrijstalen masker dat het resultaat was van een van zijn verschillende samenwerkingen met zijn vriend Richard Deacon.